نون وقایه در عربی چیست؟
حتما در فارسی اصطلاحی به نام «میانجی» به گوشتان خورده است؛ مثلا می‌گوییم «خانه ی زیبا»، «ی» یک میانجی است که باعث راحت خوانده شدن ترکیب وصفی شده است.
نون وقایه هم در عربی، مانند میانجی در فارسی عمل می‌کند و برای راحت خوانده شدن قبل از ضمیر متکلم وحده «ی» در فعل‌های متعدی و برخی حروف دیگر می‌آید.
وقایه در عربی به معنی “جلوگیری یا نگه داشتن” است و نون وقایه حرفی است که جلوی فعل را برای پذیرفتن کسره و جر می‌گیرد؛ زیرا این دو ویژگی مخصوص اسم می‌باشند.
به مثال زیر دقت کنید تا منظور را بهتر متوجه شوید:
ضَرَبَ (فعل ماضی) + ی (ضمیر متکلم وحده) ⇐ ضَرَبِی
این مثال برای حالتی است که نون وقایه بین فعل متعدی و ضمیر نیامده و چون ضمیر “ی” حرف قبل از خود را کسره می‌دهد این حالت اشتباه می شود.
حال به مثال درست آن دقت کنید:
ضَرَبَ + ن + ی ⇐ ضَرَبَنی: مرا زد
در اینجا: «ضَرَبَ» ← فعل / «ن» ← نون وقایه / «ی» ← ضمیر و مفعول است.
مثالی برای درک بهتر نون وقایه
ضمیر متکلم “ی” را همچون خواستگاری در نظر بگیرید که به خواستگاری فعل می‌رود و این دو از صمیم قلب یکدیگر را دوست دارند و می‌خواهند در کنار یکدیگر زندگی خوب و خوشی داشته باشند؛ اما نون وقایه همچون پدری سختگیر، مانع رسیدن فعل رسیدن به ضمیر “ی” می‌شود و به فعل می‌گوید ضمایر متناسب دیگری برای تو وجود دارد که می‌توانند تو را خوشبخت کنند و در چنین شرایطی هم فعل مجبور می‌شود به ازدواج اجباری تن بدهد و به این شکل درآید ⇐ ضَرَبَکُم: شما را زد
مثال‌های دیگر:
برای مطالعه ادامه مقاله اینجا کلیک کنید.